Gülemiyorum Şiiri - Sedat Kocabey

Gidişin öyle çok koydu ki bana
Bir türlü kendime gelemiyorum
Benden gitme diye yalvardım sana
Hasretinle doldum gülemiyorum

Resmine baktıkça doldu gözlerim
Bütün feri gitti soldu gözlerim
Şimdi kan çanağı oldu gözlerim
Hasretinle doldum gülemiyorum

Şimdi dağlar gibi dumanlı başım
Ölmeden başıma dikildi taşım
Bari ya kardeş ol ya arkadaşım
Hasretinle doldum gülemiyorum

Kapanmaz açtığın gönül yarası
Ömrümün kaderle açık arası
Zaten yaşamadım senden sonrası
Hasretinle doldum gülemiyorum