Tutsak Duygular Şiiri - Mustafa Kılıç

Hayat bazen ağır gelir insana.
Boğazında düğümlenir kelimeler.
Söylemek istersin,
Ama söyleyemezsin bir türlü,
Dilin tutulur, sesin kısılır, susarsın.
Yutkunursun sadece,
Hapsedersin duygularını yüreğine.
Hıçkırıklar arasında,
Firar eder göz yaşların.
Süzülür gider yanaklarından,
Hem de kaçarcasına,
Engellemek istersin,
Ama boşuna.

Hayat bazen ağır gelir insana.
Yarım kalmış hikayeler,
kavurur yüreğini.
Kırık dökük hayaller yığılır omuzlarına,
Taşımak istersin adım adım
Ama boşuna.

Hayat bazen ağır gelir insana.
Kararan umutların,
Karabasan gibi çöker göğsüne.
Kurtulmak istersin,
Ama kurtulamazsın.
Karanlıklar boğar seni.
Nefes almak istersin bir yudum,
Ama bosunay.

Hayat bazen ağır gelir insana.
Kabus gibidir anılar,
Kor gibi yakar içini.
Nasılsın? Dediklerinde,
"İyiyim" dersin acı bir tebessümle.
Gülmek istersin sahte de olsa,
Ama nafile.

Elbette istersen,
Sözlerin en dikenlisi İle onu
kırar dökersin.
Hatta, onun ciğerini sökersin.
Dahası, üzerine kâbus gibi çökersin
Peki ya sonra,
Pişman olur, vicdan azabı çekersin.
Belki de göz yaşı dökersin.
Unutma!
Sen vicdanlı birisin.
mürşidlerin pîrisin.
Kırmak sana yakışmaz
Sen bir gönül erisin
"Keşke!"dersin içinden
ezilir büzülürün.
Kırsan da kırılsan da,
Yine sen üzülürsün.
Ama boşuna.