Gülemeyenler Sokağı Şiiri - Nihat Kaçoğlu

ordaydı düşleri ağlatan rüzgâr
insanlar esmer sabahlara uyanırdı
limonlar büyürdü kaldırımlarda
bir tebessüme hasretti çiçekler
kendini boşa harab etti çiçekler

düşünce ay ışığı begonyalara
küserdi bakışlar göğe denize
şarabın içinde gülüş arayan
zavallı insanlar, üzgün ozanlar
kederle bakardı yıldırımlara

ne zaman serçeler haber getirse
ölümden, çileden ve yalnızlıktan
büklüm büklüm olup düşerdi yere
bütün arzuları ümitsizlerin
ah böyle yaşamak ölümden acı

kış geldi gülemeyenler sokağına
bir postacı boşa adres soruyor
sonbahar bakışlı yaşlı bir adam
bütün düşlerini çöpe döküyor
güneşin gözleri nerede şimdi

gökteki yıldızlar bize bakıyor
ağlıyor kavaklar ve sarmaşıklar
başımızı gömüp üzgün bir yastığa
ağlamak istiyoruz ağlamak
kargalar herkesten bizi soruyor

öfkeli bir şubat gecesi gibi
çökmüş üstümüze ölüm ve keder
nasılsa bulutlar yoldaşımızdır
hüzünlü şarkılar bizim nasılsa
bu akşam çileden ölelim gitsin