Gülemem Şiiri - Osman Erdoğmuş

GÜLEMEM

Gülemem...
Her gün biraz daha yaklaştığımı,
Her gün ömür takvimimden
Bir yaprak daha koptuğunu,
Her gün ahiretin kapısı olan
Mezara yaklaştığımı,
Her gün ihtiyarlığın başlangıcı olan
Saçlarıma ak düştüğünü,
Fark edip de,hissedip de
Gülemem.

Gülemem...
Filistin de müslümanlar
taşa karşı,
Mermi ile susturulurken,
Bosna’da, Kosova’da,
Soykırımı yaşanırken,
Çeçenya şanlı bir direnişin
Öncülüğünü yaparken,
Ben bunları görüp,
Hissedip de,
Gülemem...

Gülemem...
Anaların ırzına geçildiği
Bir zamanda,
Çocukların öksüz,yetim,
Aynı zamanda,
Zulüm ve işkence altında,
Yaşamaya çalıştığı,
Bir anda,
Dedelerin,ninelerin,
Biçare bakışları altında,
Memleketlerinde parya,
Hicret etmeye mecbur kalındığında.
Eş yok,iş yok,aş yok,
Ana yok,baba yok,yuva yok.
Avrupa’nın ortasında.
Bu manzara karşısında,
Gülemem...

Gülemem...
Ülkemde,şehrimde,beldemde,
Başörtülü bacılarımın,
İnandıkları için,
İnandıklarını yaşamak istediği için,
Üniversitenin eşiğinde
Resmi dairelerde,
Çektiği sıkıntıların,
Gördüğü hakaretlerin,
Acının,ızdırabın,
Sıkıntısı içinde
Olduklarını hissederimde,
Gülemem...

Gülemem...
İmam Hatiplerin kapandığı
Kur’an kurslarının kapısına,
Kilit vurulduğu vatanımda,
Mazlumların ah-ı figanı,
Arşın en son katında
Duyulduğunda,
Tüyü bitmemiş yetimlerin hakkını,
Üç-beş patrona peşkeş çeken,
Çıkarı için memleketi satanı
Görürüm de,
Gülemem...

Gülemem...
Nefsimin ölümü tadacağını bilip de,
Mahkeme-i kübrada hesap vereceğimi,
Zerre miktarı iyiliğin de
Zerre miktarı kötülüğün de
Sorulup
İlahi nizamın
Şaşmaz ölçüsünden geçeceğimi,
Nefsimin,azalarımın,
Aleyhimde şahitlik yapacağını.
Ben ise hiçbir şey yapamayıp,
Zalime dur diyemediğim için,
Ağlarım,ağlarım
Gülemem,gülemem,gülemem...