Güle Veda Şiiri - Harun Yöndem

Üzüntü düğümlendi yürekte
Gece de geceydi, gündüz de.
Ne tünelin ucu aydınlıktı,
Ne yolun başı.
Bitmez tükenmez ruh burkuntusu,
Kavruk bir iç sıkıntısı…

Zehir içip zehir kemirdi zaman.

Suskun homurtularla geçip gitmek vardı
“Bu da geçer ya Hû! ” diyerek
Ahraz oldu dil kör kuyuda
Büzdü kanatlarını umut kelebeği,
Kanadı yaralı yüreği,
Kıvrandı, inledi bülbül.

Ya sen neredeydin ey gül?