Güle sitem Şiiri - Metruk Aşiyan

Neden sana bu öfkem,bu kadar severken seni.
Neden bu tahammülsüzlüğüm,
Neden bu nefret,
Nerden bu nefret.
Bu andan mı,
Yoksa geçmişin kapanmamış yarası mı.
Affedemediğim şeyler mi var içimde,
Benden habersiz.
İçimdeki ateşi bütün soğukluğunla söndürdün.
Sen dikenleri arsız bir güldün.
O dikenler ki her ulaşmak istediğimde değdi kalbime,
Her seferinde daha derine battı,
En sonunda deldi geçti kalbimi.
Sen umursamıyordun ama.
Ben acılar çekerken sen bir gülün kendine güveniyle
Övünüyordun dikenlerinle.

Sen bir güldün ve bunun farkındaydın.
Farkındaydın ulaşılmak istenilen olduğunun.
Farkındaydın katlanırdı insanlar dikenine.
Hoyratça kullandın onları.
Sırf kendini öyle iyi hissedeceğin için
Sırf kendini insanlardan korumak için
Biliyordun insanlar koruyamazdı kendini gülden.
Eğer istiyorduysa gülü dikenlerinin batması haktı
Çünkü sen basitleştiremezdin hiçbir şeyi
Sen hep böyleydin ve sana ulaşmak isteyenlerdeydi suç,
İnsanlardaydı.
Kör mü gözü sevmeselerdi seni
Sen mi dedin sevin beni
Senin fıtratın buydu onlar kendileri batırdılar dikenleri
Vazgeçselerdi umrunda olmazdı
Gitme demezdin
Gel demediğin gibi

Sen bir güldün dikenleri çetin
Ben istemiyorum artık seni
Artık kabul edemem dikenleri
Son ana kadar direndim
Ama gücümün hepsini tükettin
Ve yine ulaşamadım sana
Tam senden vazgeçtim derken
Neden bu yeniden açmalar gönül bahçemde
Neden solduramıyorum seni

-Muhabbet bağında bir gül açıldı-