Güle Güle Şiiri - Ali Bozdağ

“adımı yitirdim milena…”
kafka
şimdi sen düşünüyorsun ya
başını cama yaslayıp
ben bir tarla oluyorum ekin yüklü
gah bir ağaç oluyorum yol boyunda
karanlık ya görmüyorsun

belki uyuyorsun otobüsün sarsıntısıyla
ben camı tıklatıp kaçıyorum
uzak ya inanamıyorsun

şimdi ben ağrıyorum ya
düşümü cana yaslayıp
bilmiyorsun
saçlarımı ağartıyorum tana yaslayıp
birazdan dağların ardından
sabah oluyorsun

ruhum yol oluyor kesik çizgilerle
buruk bir bekleyişe
adımı yitiriyorum bulamıyorsun

II.
şimdi ben
nehrini yitirmiş bir mecrayım
ağlayarak ısıtmaya çalışıyorum koynumu

şimdi ben
ağlayışını yitirmiş bir yetimim
kangren acılara saplanıyorum git gide

şimdi ben hiçbiryer’ini yitirmiş bir yolcuyum
haritalarımı yakıyorum bir bir
unutulmuş ülkeler atlasıyım
yollarımı siliyorum

şimdi ben yaramı hangi
sözümü hangi saza

şimdi ben…
yitirdim adımı aşkla anılırdı…