Güle Baksam Şiiri - Meral Vurgun

oyuncağı kırılmış bir çocuk gibiyim
güle baksam solgun, göğe baksam bulut
ne zaman adını düşlesem
titrer içimde bir yavru serçe umut
ne zaman alnını düşlesem
kırılır içimde bir sırça kristal
kahrolası deli yürek

dudaklaımın ucunda bir küfür
öyle hoyratım bu gün, öyle pervasız
sen şiir diyorsun binip gittiğin trenlere
ben izmarit gibi tükürüyorum yalnızlığımı
çizebilseydim eğer sulara resmini
menekşe çiçeği gibi koklardım sesini

hazandı, Eylül’dü kokladığım gün gülü
oysa ben yaralıyım seksen kere seksen sekiz yerden
başımda kurşun yağmuru anılar, her o gün
nereye baksam karlı bir dağ yanar içimde

sen şafak vakitleri çık yola
bacalar tütmeden
güneş saçlarına döksün krepüsküllerini
ben bir bozlak tutturayım akşam üstü
gözlerine Akdeniz dalgaları düşerken
seni bu garda bin yıl daha bekleyeyim

seni beklerken ben
sanki yürek değil taşıdığım şuramda
can kırıkları paramparça
gittin gideli herşey yarım burda
gel de tamamla bizi
gelin böceği, uçtu ha uçacak
belki en kötüsü de
yavru bir serçe gibi kanat açıp
gözleri yola yatırmak ve beklemek

beklemek
yani yasak bir kitap gibi
koynumda sakladığım
şaraba tütüne dayandığım
ama yokluğuna dayanamadığım
yeşeren umudum
sararan yaprağım
üşüyorum
gel ört üstüme düşlerini...