Çok mutluydum, kıpır kıpır,
Gör ki, içim yine buruk, yine mahzun.
Güldüremedim, sen yine memnunsuz,
Bendemi var, sendemi bilmiyorum.
Konu bile bulamaz olduk,
Oysaki ne güzeldi mekân, insanlar.
Neler, neler konuşulmazdı ki,
Biliyorum zorla gittiği besbelli.
Niyet okumak değil amacım,
Saatine bakıp, ona da kızıyorsun.
Belli ki yürümedikçe çıldırıyorsun,
Kalkalım diyorum sonunda, ben kurtarıyorum.
01.10.2010 Cuma 23.45
İbrahim İnceKayıt Tarihi : 5.10.2010 01:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ölümüne sevdiğim biriciğimle, bir ekim 2010 cuma günü Akşam üzeri Balçova daki Agora nın yeni açılan tarafında çok hoş bir Cafe de birşeyler içmek için oturduk,tabiki benim mutluluğuma diyecek yok,fakat hanımefendi her zamanki gibi yine memnunsuz yine mutsuz resim veriyor.Tavırlarını anlamak mümkün değil,kısabir oturum sonrası kalkalım diyorum,onuda kendimide kurtarıyorum.Öylesine etkilenmiştim ki tavırlarından bunalımlarda takıldım kaldım. Oysa öylesine güzel bir mekanda ne güzellikler paylaşılmazdı ki,işte bu ruhsal halimin yansıması olarak,mısralar kendiliğinden sıralandılar.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!