Güldünya' ya Mektup...

bilirim ağlamak gerek değildir sana
ağıt yakmak inlemek gerek değildir ardından Güldünya

sen toprağımın kırk örgülü güzeliydin Güldünya
kırk örgünün kırkı da adın gibi kokardı
yüreğim yandı gidişine ama ağlayamadım
utandım ağlamaktan hem de çok utandım
sanma ki geçen bunca zaman unutturdu olanları
her gün başka başka güller düşerken toprağa
ne mümkün unutmak seni
ne mümkün unutmak yaşadıklarını

İsterdim ki umut taşıyan
muştular getiren satırlar olsun bu mektupta
gel gör ki sen gittin gideli
değişen bir şey yok bu tarafta

biliyorum kırgınsın nasıl olmayasın
kaç Güldünya daha koparıldı da dalından
seyirci oldu bu kul dünya hepsinin ardından
biz ağzı var dili olmayanların işine geldi böylesi
oysa yoktu birbirimizden başka kimsemiz
hepimize aynı elbise biçilmişti
bir örnektik hepimiz

o kadar çoktun ki o kadar çoktuk ki Güldünya
hemen her gün karşılaşırdık hayatın ortasında
yan yana gelmişliğimiz çok olmuştu
çarşıda okulda pazarda tarlada…
nerede olsa tanır ya birbirini Güldünya’lar
sessizce bakışır sessizce okurduk gözlerimizi bir çırpıda
en iyi yaptığımız şey de buydu zaten
susmak ve susarak konuşmak kendi hakkımızda

seninle en son bir gazete sayfasında karşılaşmış
bedeninde gözlerinde bebeğini kucaklayan ellerinde
saçının siyah tellerinde yakalamıştım çığlığının izini
o kadar çok şey anlatmıştı ki o son sessiz çığlığın
bizi bizden başka duyan olmaz diyen yüreğine
yoldaş kılmıştım kendi yüreğimi

sonra sorup durmuştum adını tekrarlayarak
kimin ne için kim için istediği bir sondu bu
sana bu sonu biçenler neyi temizlediler Güldünya
hem zaten kirli olan elleriyle neyi temizleyebilirlerdi ki

adını dillerine dolayıp dalından koparmaya and yaratanlar
bir tek kararla kıyarken canına
kokunu yaydılar dünyaya hiç bilmeden
ve sen kanayan bir gül gibi düştün dünyamıza
biz seyirci olanlara da suskunluğun gölgesine sığınmak kaldı
sen kanadıkça kokundan taç yapıp saçlarımıza

ne acı ki gölgeleri çok sevdik Güldünya
yakamıza bir avuç güneş düşsün diye çırpınan biz
sevdik gölgesini suskunlukların
dalını kırıp seni solduranlar zaten sevmezdi güneşi
ne yazık biz de benzedik onlara

ah Güldünya, dünyanın gülü Güldünya
nasıl ödenir solan güllerin hesabı bilmiyorum
hala bıraktığın yerde bıraktığın haldeyiz zira
suskun kederli acılı ama sanki hiç şikayetsiz

hani diyorum varsın kimse olmasın yanımda
adımı adına yamayıp çıksam sokaklara
çığlığımı bırakıp isyanımı haykırsam
duyan olur mu...duyan olsa koşan olur mu
koşan olsa tutan olur mu ellerimden
yoksa yitip gider mi benim de çığlığım
karanlık sokaklarda

bütün sokaklar karanlık
karanlık ve kanıyor gonca güllerin adı kaldırımlarda
kimi bıçak darbesi kimi urgan düğümü kimi kurşun yarası
kimi tekerlek izi kimi tekme tokat acısıyla kanıyor
bu yüzden ülkemin bütün sokakları çıkmazda
çıkmazda ve ağıtlarda
kim bilir daha kaç Güldünya’nın boynu bükülüp dalı kırılacak
karanlık sokaklara bakan camların ardında
kim bilir daha kaç Güldünya doğacak bu kul dünyaya

bildiğim boynumun borcudur
senin için kızım için açmadan solan bütün güller için
sokakları bırakmamak suskun karanlıklara

bilirim; ağlamak gerek değildir sana
ağıt yakmak inlemek gerek değildir ardından...