Güldükçe gülüyorum Şiiri - İrem Aslan

Güldükçe gülüyor ,gülümsüyorum
Ağlamayı acizlik olarak benimsemekten
Acıyı bünyeme haz diye işliyorum
Kendime bile itiraf etmiyorum nisbeten
İyi sinyallerde gecikmiyor ,kötüleri erteliyorum

Güldükçe gülüyorum gülümsüyorum
Daha içten,daha güzeldi, hatırlıyorum,
Işıklı yollarda ,
parıltılı bir hayatı değil
Patikanın etrafı papatya olanları
Ahşap evin ,kahverengi çatısı
Çitlerle çevrili huzuruydu, umutlarım…

Öyle ki;
Pembe balonları havaya bırakarak değil,
Mumlarla süslenmiş bahçede akşamı
Gün doğarken ise karşılamak,
gözlerinde sabahı
Ve
Bembeyaz bir tepside ,
vadetmekti yarınları…

Herkesçe küçük,
Senin kalp kapakçıklarına büyüktü hayallerim
Sığdıramadın gökyüzüne yıldızlarımı,
Yetmedi dünya kadar aşkım,
bitmedi,diğer yanının yalan dolu masalları,

Göremedim kutuplarda tuttuğun
sözde sevdanı,
Ve kuruttun bir bir zalim
Her seferinde yeni bir ümitle yeşerttiğim
Sana, kendime ve mutluluğa olan inancımı..

Şimdilerde,
Güldükçe gülüyor ,gülümsüyorum
İçim kan ağlıyor bir anlatabilsem
Kalbimde cenazeler ,ağıtları duyuyorum
Gözümden düştüğün sahneyi unutamıyorum…