Sen bendeki seni bilemezsin,
Sen aydığımlığımdaki karanlığı bilemezsin,
Sen sıcak havalardaki soğuğu bilemezsin,
Sen mutluluktaki mutsuzluğu bilemezsin,
Sen umutlardaki umutsuzluğu bilemezsin,
Sen aşkın içinde aşksızlığı bilemezsin,
Hep derler acılar,
İnsanı büyütür.
Ama bilmezler büyürken,
İçimizdeki çocuklar ölür,
Ben büyümek istemiyorum.
Gözlerimi kapatıyorum,
Ve sen aklıma geliyorsun sonra seni düşünüyorum.
Geceler boyu sevişmelerimiz aklıma geliyor,
Sonra sanki iki beden değil tek beden oluşumuzu düşünüyorum.
Zaman sonra gözlerimi açıyorum,
İşte bundan sonrası kocaman karanlık, boşluk
Sen kangren olmuş bir parçamsın,
Kesip atamadığım, kurtulamadığım.
Kesip atmak istedikçe,
Daha çok bağlanıyor,
Daha çok bu yara ile,
Yaşamayı öğreniyorum.
Gidenin arkasından ağlamamayı öğendim,
Ağlarken gülmeyi öğrendim,
Nefes almadan yaşamayı öğrendim,
İnsanlara güvenmemeyi öğrendim,
Yıkılırken ayakta kalmayı öğrendim,
Öldükten sonra dirilmeyi öğrendim,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!