Gülden Kurşundur Çanakkale

Gülden Kurşundur Çanakkale

Anamın bağrına bastım kalemimi.
Kanın mürekkep edip haykırdım hislerimi.
Olamaz, yalan olmalı tüm bunlar, diyemedim.
Şehidin hakkını, kardeşimin namusunu;
Her dolunayda kâbusumdan uyandığım;
Gözlerimi dolduran, kan ağlayan hislerimi;
Güvercin edip, havaya salamadım annem.

Ağlama annem, bu vatan Türk’ündür, bizimdir.
Bu vatan, topraklar, Atatürk’ten izindir.
Sen ki her baktığım yerde gülsün Annem.
Sen ağlama, gülen kurşundur Çanakkale.

Elimden gelmez ki satırları cehennem etmek.
Elimden gelse haykırmam mı?
Yüreğimin sızısını gökteki şimşek edip;
Ansızın çakmam mı yolsuzun yüzsüzlüğüne!
Acılarımı nakşettiğim satırları;
Al kan edip mürekkebimi, akıtmam mı?
Düşmanın bedenine.
Vurmam mı yüzüne mazimi, hırsımı kasvet edip!

Sen beni vurdun can-ı evimden, şeytanın aynasına bakıpta.
Hayatı rüsva, bastığın toprakların hakkını haram ettin;
Hiçbir hakkın, emeğin, zerre kadar içtenliğin yoktu mahfettin.;
Kendini varsaymadan, anneni, babanı saymadan;
Sen sensizliğini, haktan yoksunluğunu kendin kabul ettin!

Ben de senin mezarını hazırladım.
Bu 18 Mart’ı, Mehmetçikleri;
Evlat hasreti çeken anaları şiirlerime yazıpta.
Ben de, bende senin mezarını hazırladım Zalim;
Bak bu dizeler, kara bahtının beyaz, bembeyaz yüzü.
Al, duy ki sesimi yıkan içten içe.
Tıpkı anaların yaşlara boğulduğu gibi boğul içinde;
Kimsesizce.

Al bu isyanlar senin olsun.
Boş sayfalarımı ağlayan annelere ver.
İçine günahları yağsın…
Varsın yağsın sağanak, sağanak yaşları;
Koynundan süzülüp defterime cemre gibi yağsın.
Matem gibi ihsan gibi, Erdem gibi yağsın.
Unutma annem, gülden kurşundur Çanakkale.

Al bu nefret senin, al bu hisler senin!
Akıttığın kan, Al bayrağım oldu,
Yine bizlere kaldı.
Hak bizim, Selim bizim, Cihan-ı Kader bizim.
Üzülmeyin şehit anneleri, güldürmeyin düşmanı!
Unutmayın, gülden kurşundur Çanakkale.

Şair: Oğuz KARABULUT