Gülcihan'a Dönüş Şiiri - Kenan Kara

Hani bendim güçlü olan
Kırılmaz dağılmaz sanmıştın bedenimi
Okyanuslar çalkalanıyor küstüğünde
Dalgalar hangi parçamdan alır hıncını
Böyle döve döve sargılı kıyılarımı
Gün nicedir yüzünü göstermiyor
Zehir kokuyor gecelerim
Güneşsiz kalıyor günlerim yalnızlığında

Sen neredesin Gülcihan
Senin için düşüyorum sürekli esen rüzgarların peşine
Bilmem kaç bahar sonra yeniden düşebilirim diye
Dâru'n-Nedve'de ılıman bir kışa hazırlanan bakışlarına
Nazenindir yine de
Harb-i Umimi'de yaşlanmış olsa da ellerin

Bir kum saatine kuruldum
Kısacıktı ya her zaman her şey seninle
Kabuğum çatladı Gülcihan
Daha da kısaldım, azaldım zamanda, zamanında Gülcihan
O gün yarasaları göremedik
Ama ellerin en çok o zaman benimdi
Bir an bakabilseydim prangalarıma
Yine de inkar edebilir miydim
Uykusunda gülen sincapların varlığını

Gel etme Gülcihan
Bu bir ağıt değil
Suyu çekilen, özlediğimiz o göle
Cennet kokusu biriktiriyorum
Sana meftun çiçeklerimde
Gülüm, gülyüzlüm
Bütün güzellikleri de ardımda bırakarak
Derununa diz çöküyorum
Aydınlığına yürüyorum
Sana akan bu nehrin kıyısında ağlıyorum
Topraktan sızıp nehre ulaşmıyor
İki Gözüm'ün yaşı
Hasadı yapılmış ömrümü
Bahardan hiç bir iz yokken
Papatyalarına teslim ediyorum
Bir gün olur ya, dönemezsem kapına
Ağaçlar gelir
Kuşlar gelir
Rüzgarlar gelir gülüm
En çok da kelebekler

29.03.2021
Kenan KARA