Gülçiçek Şiiri - Yavuz Mehmet Ertürk

Kuşlar öksüzdü
Sular karanlık
Vakit akşamı vuruyordu

Gideceksin değil mi dedim
“Bunda ne var
İnsanlar hep gider
Bu kadar
Bu kader”
Der gibi baktı, uzunca

Tıpkı bir ayrılığı anlatır gibiydi
Mektuba eklenen son satır gibiydi

Gözlerim doluyordu
Az kaldı ağlıyordum
O konuşmuyordu, dinliyordu

Saçları hala sarıydı
Bakarken gözlerinin mavisiyle bakıyordu
Bu haliyle yüreğimi deşen akkordu

Bir şey söylemiyordu
Suskun abideler gibiydi
Soluk ve sessiz
Suskun abideler gibi hissiz

Anlatıyordum, dinliyordu
Belki beni değil
Belki de beni
Herkesi dinlediği gibi

Vakit akşamdı artık
Sular karanlık
Yaşanan yaşanmıştı
Sadece bir anlık

Bulunduğumuz mekan insan kaynıyordu
Yazıhaneler doluydu
Işıklar yeni yeni yanıyordu
Karanlığa isyan
Onlardan geliyordu

Yan yana sarı arabalar dizilmişti
Altımızda en az iki kat daha vardı
Arabalar ve binalar karanlığa üzülmüştü

Bense her şeyi unutmuştum
Onu dinliyordum biraz
Biraz da korkmuştum

O zaman saçlarına kına yakmamıştı daha
Uzatmamıştı bu kadar
Belki daha güzeldi

Hiçbir hareketi naz değildi
Birden eğildi
Yere düşen kalbimi aldı
Taşlara çaldı

Sonrasını
Ne öksüz kuşlar biliyor, ne ben
Ne de kararmış sular

Akşamı çoktan unutmuştuk
O da bizi
Işıklarsa yalnız sızı
Yorulmuştuk

(25 Haziran 1999
saat akşamı vuruyor
gökte uçurtmalar uyuyor)