1.bölüm
Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde., Pireler berber iken, develer tellal iken, bir küçücük kız varmış.
Küçük kız köyünde, dedesi ile birlikte, mutlu mesut yaşarmış. Dedesi küçük kızı çok sever, kucağından indirmezmiş. Gülceymiş adı. Sarı; sapsarı uzun saçları, belinden aşağıya sarkarmış. İri kahverengi gözleri dedesine güldüğünde, dedesi çok mutlu olur, sevincinden yere göğe sığamazmış. Tombul pembe yanaklarının yanında sevimli çukurcukları olan, Gülcenin. Küçücük bir ağzı, gülünce inci gibi parlayan sırma dişleri, peri kızlarını kıskandıracak güzellikteymiş.
Dedesi Gülceyi hiç yanından ayırmaz, kimselere güvenip bırakmazmış. Bir gün köy muhtarı Gülceyi ziyarete gelmiş. Elinde Gülcenin çok sevdiği şekerler varmış. Hemen Gülceyi kucaklayıp öpmüş ve
–Bak sana ne getirdim Gülce kız.. demiş. Gülce kız başlamış sevincinden dans etmeye. Sonrada şekerleri kaptığı gibi avluya çıkıp, tavukları kovalamaya başlamış. Muhtar
-Haşim dede bu böyle olmaz. Gülcenin bir anne, babaya ihtiyacı var. Sen yaşlandın artık. Durumunda pek iyi sayılmaz. Yarın sana bir şey olursa Gülce kızın hali ne olur? Bu yavrucağa kim sahip çıkar? Gel inat etmede bizim Halil’lere verelim Gülceyi. Bak onlar kasabada, bolluk içinde yaşıyorlar. Maddi durumları çok iyi. Çocukları da yok. Hem ilerde Gülceyi iyi okullarda okuturlar. Yazık, burada büyüyüp de çoban mı olsun? He! ne dersin. Haşim dede gel olur de şu işe..demiş. Haşim dede
-Bana bak muhtar. Gülce evlatlarımdan kalan tek varlığım. Vermem onu dedim sana kaç kere, muhtar vermem! Bir daha bunun için geleceksen, gelme. Bak kalbini kırarım. Çok şükür ben daha yaşlanmadım. Elim ayağım tutuyor. Çalışır Gülceyi en iyi okullarda okuturum. Onu kimse benden alamaz! Anlıyor musun muhtar alamaz..diye gürlemiş. Muhtar başını öne eğip içinden söylenmişti
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
