Gülbenaz Şiiri - Turgut Uzdu

Gülbenaz

Gülbenaz’ın bahçesi vardı
Her sabah kalkar
İçine çekerdi toprak kokusunu
Sonra bir küçük çapa elinde
Yalnızlığını çapalardı akşamdan kalma.
Uzun boyluydu
Gözleri gökyüzü gibi mavi
Elleri nasırlı,
Başında bir şapkası vardı
Kenarları dökülmüş, hasırlı.
Çiçek çiçek dolaşırdı bahçede
Toprağı eşeler, sohbet ederdi
Çiçeklerin üstüne konan arıları, kelebekleri görünce
İçi bir hoş olur
Gülümserdi.
Rengârenkti bahçesi gönlü gibi
Her çiçeğin dili başka
Bir gençlik hayaliydi
Onu düşüren bu aşka.
Çok sevmişti Gülbenaz
Gönlünden büyüktü sevdası
Hep kavuşmak istemişti
Ama
Kabul olmamıştı duası.
Çocukları olacaktı, bir oğlan, bir de kız
Her gece ninnilerle uyutacaktı...
Oysa şimdi
Dudaklarına gülmek yasaktı.
Bir yalan yıkmıştı çelik ayaklı hayalleri
Güneşe küstürmüştü Gülbenaz’ı
Geceler hükmetmişti gündüzleri
Hep yağmurlar yağmıştı yastıklarına
El değmez olmuştu
Her gün biraz daha nasırlaşan ellerine.
Suskunluğu seçmişti dostluklar arasından
Diline prangalar vurmuştu
Çiçekler dışında
Konuşmak mahkûm olmuştu.
Sevdikleri uzaklaşmış
Bazıları ölmüştü.
Geceler boyu siyah iplerle
Uyumaz, yalnızlığını dokurdu
Gün ağarınca söker
Çiçeklerin dilinden
Akşama kadar hep ihaneti okurdu.
Artık beklediği bir dostu kalmıştı
Gözleri yaşlı aklında hep o vardı.
Yüzü buruştu her gün
Beli büküldü
Çiçekler hep taze kaldı
Gülbenaz her gece biraz daha
İhtiyarladı.
Öylece günler geçti
Ve nihayet bir yalnız gece
Beklediği dostu geldi
Gülbenaz o gece
O gece dönmemek üzere çıktı merdivenleri
Beklediğinin kolunda, yüzünde tebessüm
Bulutlara doğru yükselirken her adımda
Eli
Hala yüreğini gösteriyordu

Şiirin Kayıt Tarihi 15.01.2008 00:23:00