Gülbahar Şiiri - Muharrem Nalçacı

Yağmur gibi çiselerdi; zeytin karası gözleri
Dolu olmaya ki sel olur, çağlayıp gelirdi.
Her eylül de beklerdi baharı
Kışları, kışları hiç üşümezdi ya;
içi yanardı…

Bir genci sevmişti ölesiye,
“Çıkar” deseydi “ver kalbini”
Hiç düşünmez, o bembeyaz sinesine
vuru verirdi elinde ki hançeri…
Aşkı öylesine büyük,
ve öylesine muhteşemdi ki..

Bir gün çarşıda gördüm.
“Merhaba.! Merhaba Gülbahar! ” dedim.
Beni görünce acı-acı gülümsedi
“Abi” dedi “Çok sevdim”
Ne ağladı, ne sızlandı
Ne de sevdiği genci andı.
Aldı onurunu yanına yavaşça,
yavaşça uzaklaştı.

Onu, ne zaman görsem;
Aha şuramda, sol yanımda, derinlerde,
inceden inceye bir sızı,
bir ağrı başlar.
Kalbimin can damarı tıkanır
Dudaklarım kurur.
O an, gökyüzüne bakarım;
Gökyüzü tutuşur
Gökyüzü yanar.
Gökyüzü, yitip giden aşklara ağlar.

Ah! Gülbahar!