Gül Zeval iken Şiiri - Altan İlhan Arslan

Sahipli bir bahçede gül zeval imiş
ne çıngırak,
ne yılan,
ulan ne akrep’i.
Gülü duyan gelmiş, bilen gelmekte!
Gelmek için bahane bulan derviş
muradına sarılır Allah için,
anayı bacıyı saymaz edepten
edep hakkı için
sıraya girmiş.
Efendiler düşmüş ney'in derdine!
Kimi Şırnak tan, kimi oradan, kimi buradan,
şunun, bunun çocuğu
balı çalan diline şakıyan olmuş.
Sokakta köpek bile varmaz dibine
dini,
imanı,
ar'ı patlamış
bir kamyon havasında yüklenir gaza.

Meşru değil bu ataklar
barut hakkı aşılmış.
Cürümlere yeltenip bir muzaffer
bir barış adına edilecek münasebet
aklına şaşayım!
Zatına cevap olsun bu;
deyyusa ne gerek oturaklı, adam gibi kelimeler.
Tek bir satırda bitirmek işi
ehliyle küfrüne, dibiyle arına
kanına gitse yorulmaz.
Adam değil çünkü
kalıbına dökmüş ki adamlığı
etek giyse dam diye takarım koluma
memleket çıkmış ulan raydan.

Tek bir güle bakmak, edep işidir.
Edep; anadan, bacıdan ayrı değil!
Ayrı tutanın kanı bu erekten değil
bilmem hangi gavurun dölünden düşmedir.
Hangi ahval ile geldiyse cana
seyretmeli onu hayat denen terek'te.
Ne caz bilir ruhu, nede hicaz
hangi hicap ile makamı doldurur içine.
Her doğan adam olsa, her doğan kadın
cehennem olmazdı, bilmezdik adını.
Akrep cana değmezdi, yılan soğuğa
gül kokusuna canlar şükran olurdu.