Gül Yüzlüm Şiiri - Osman Kaya Malatya

Gönlümün feryadı çıksa da arşa,
Seneler belimi büktü gül yüzlüm,
Ruhum hazin hazin baksa da arşa,
Hazan yaprağımı döktü gül yüzlüm.

Mest oldum elinden bade içince,
Hıçkırıp ağladım dostlar göçünce,
Bahar yaz aylarım gelip geçince,
Acılar karşıma çıktı gül yüzlüm.

Solmaya başladı gülen yüzlerim,
Duygu seli oldu yanık sözlerim,
Mazideki günlerimi özlerim,
Zaman hayalimi yıktı gül yüzlüm.

Aklıma gelenler başıma geldi,
Simsiyah saçlarım kar ile doldu,
Onca hayallerim gözümde kaldı,
Çileler ömrümü söktü gül yüzlüm.

Şu garip gönlümde bozuldu bağlar,
Gözlerim yol çeker içim kan ağlar,
Issız kalmış mesken kurduğum dağlar,
Yollarıma duman çöktü gül yüzlüm.

Bir yandan sevdanla başım dönüyor,
Sineme açtığın yaram kanıyor,
Sızlayan bedenim her dem yanıyor,
Sevda çeke çeke bıktı gül yüzlüm.

Aşık Kaya der ki bu dünya fani,
Hani üstat, şair Karakoç hani,
Hakka teslim etti emanet canı,
Berrak sular gibi aktı gül yüzlüm.