Gül yüzlüm Şiiri - Üzeyir Aydın

GÜL YÜZLÜM
Fidan olmuş ağaç, dal budak salmış
Açılmış gonca gül, güneşi bekler
Taşıyamaz beden, yük ağır kalmış
Mis kokusu vardır, kokulmak ister

Mecnunumdur derde, sevdim diyene
Akıyor bu gönül, buyur edene
İçi dışı bir olur, sevebilene
Nelerini vermez, gülebilene

Paris’ten giyinmez, vardır özeli
Erimez yine de, yakar güzeli
Tel olmuş zülüfler, esmer güzeli
Elleri de pamuk, gözler sürmeli

Kaşlar çatılsa da, gözleri güler
İçi kan ağlasa, duasın diler
Neleri görürde, gözleri siler
Sevdi mi severde, sevgiyi bekler

Cebirin Defteri; 15; Ekim; 2010; Altıntaş

Üzeyir Aydın