Gül Yolları ve Gül Ustaları

I.
Yangın yangın kurudu damarlarım
Çiçek soyundan akşam türkülerinde
Güvercin kanatlarının,
Bulutlara yakarışlarını duyardım rüyamda
Uykumda kanatlandığım geceler
Çıkardım dağ tepelerine
Kendime ateşler yakıp
Yine gönlüme türküler takardım
Orman çiçeklerinden giren
Sırlı kapılar açardım.

Zehrini pınarlarda sınayan yılanlarca
Kıyılan emekleri bayrak yapanlara
Selam salarım
Ben ki pınarlarda içtiğim
Sularda ağlarım.

Bir yudum çayda koydum
Binlerce ırmağın akışını
Atını yitiren çerçilerin
Hışmını taşır
Koynundaki altınların kızıllığı.

Güller gider yollar gider
Bir haldir hal üzre kurulan çadırlar
Yolcular bilir ancak
Ne hikmetlere tekabül eder.

Bir tek nar çiçeği
Ve bilip-bileceği
Koynundaki kesenin
Hesabı olan adamlar
Nasip alamazlar
Yolları güllerle bezenmiş
Gül ustalarından.

Gül ustaları
Hep atlıdır kafamda
Benim hiç atım olmayacak
Belki ama
Atlar dolacak dünyama
Yelelerinde rüzgar çiçeklenen
Cins ve soylu atlar
Patlar belki beynim
Ata hasretimden
O an beni,
Yine atlar paklar.

Bir gün can çekişirse
Can içinde cehtimin cemali
İşte o zaman rüyalarda geçirdiğim
Cinnetler ve taşıdığım hüznümde
Ruhuma uygun sözcükler seçilir belki
Sualine aşkların.

II.
Hey feykine dünyalar koyan insan
Senin ruhunu satan adamlar
Beyazları soyulmuş damlarda
Devlerin yumağını sunar sana
Halinin mealine danış,
Ruhundaki karanlık yıldızların korkaklığını
Yılgınlığını sakla zamanın koynunda
Bir gün kervan yürürse önün sıra
Geldi işte yürümenin zamanı.

Başına geç, ruhunda ayaklanan çırakların
Suyunu tut gönüller suvardığın arkların
Sevin ki bir devin kahrına sebep oldun
Ruhunda kapılar açık.

Süvarisi ölmüş atların mahzunluğu
Kahretmekte, atları ve toprağı
Bir hal olur çiçeklenen toprağın yüzüne
Gücenir dünyanın kabuğu.

Sen kendine hüzünler seç
Gönlünü yakacak
Pınarlar aç gönülleri yuyacak
Gönülsüz çağırsan ki
Umar mısın seni kim duyacak
Koy gönlünü, güzelliği gönüllere yürüsün
Gönül kökünde aşklar,
Aşkları yaşayacak çiçekler büyüsün.