Gül yok artık penceresinde günün

sürmüş nedense
kasımpatına kadar yürümüş kelebek
ve bir sarı yaprağın ayasına işte
usulca bırakıp gitmiş ömrünü
.
avludayım
yanı başında ikindi vakti
annemin öteberiyle doldurduğu masanın
yanı başında saçlarını
bukleli bir kız gibi
masaya dökmüş kasımpatının
hüznün, gereğin
Ah anne şefkatiyle saçlarımı okşuyor ölüm
biliyor çünkü;
gül yok artık
penceresinde günün