Gül Yarası Şiiri - İsmail Karakaş

Ayın geceye olan tutkusu
O mücella çehrene hasretindendir
Burcu burcu esen rüzgarlar
Gülşen’inde açan çiçeklerdendir
Mazinin acısıyla çalan notalar
Ayrılık acısıyla inleyen gönüllerdendir

Sensizlik iklimini heyulalar sardı
Gönül dağında yetişir sevdanın tohumları
Bir garip hüznüyle sokakları adımladım
Gül yarası yüreğim sana sevdalı

Dağılan yarin kokusu yaratanın izniyle
Aşıklar tarafından duyulunca uhud dağından
Şehre huzur veriyor müzezzin ezan sesiyle
Medinede aşıklar oluyor çeşm-i giryan
Nebinin yetiştirdiği güzide ashap kemalat
Görmedi görmeyecek böyle nesil semavat

Nazeninde kayboldum, kimseyi bulamadım
Yıllardır gül yarasını hayalinle sardım
Güneş şehri aydınlatır amma yine hasret sana
Günahlar içinde karanlıklar düştü bana
Ayrılık denizinde vuslatındır derman bana

İlmek ilmek, gergef gergef, nakış nakış
İşlenmiş sevgin akkor gibi ummana
Dağlar sana hayran, yokluğunda kainat figan
Efsunlandı gönlüm yaldızlı gecenin sabahına

Gözlerimle görsem şifa olur
Varsam diyar-ı resule kurtuluş olur
Yokluğun öbek öbek eritti benliği
Kainat gül yarasıyla bican olur

Itır ıtır esen imbatların bestesinde
Özleminle kavrulan yarenlerin kalbinde
Sensiz başıboş dönse de gök kubbe
Sevgin işlemiş kainatın her zerresine

İşlediğim günahlar kalbimde kömür karası
Yaktı hicranın ateşi, firakınla inliyoruz
Senelerdir dolaştım durdum geçmiyor gül yarası
Güz mevsimindeyiz, baharı bekliyoruz