Gül Yaraları Şiiri - Efraim Erdoğdu

Kalbin çınlasın...... adını andığımda
Sende gaipten bir ses duyuyormusun?
Bir kağıt gibi durur hislerim avucunda
Yüreğimi vicdanınla okuyormusun?

Tesadüf, tevafuk adı neyse ne
Ben seni gördüğüm güne milat diyorum.
Yanında durduğumda kalbime bir deysene
Yele tutulmuş dal gibi nasılda titriyorum.

Bana hayatın kısa bir tarifini yap
Kolaysa içinde aşka bir satırlık yer verme.
Gözünü dik gözüme üç beş saniye bir bak
Kolaysa ruhuma düşen resmini görme.

Şimdi sana yâr desem kızacakmısın?
Lâkin kalbim adını onsuz anmıyor.
Sende bir gün gönlüne beni yazacakmısın?
Bu boşlukta kalmışlığa yüreğim dayanmıyor.

Sen hayallerinin ardından koş ben senin
Bari hangi duraktayım onu bileyim.
Hasret benim olsun zaferler senin
Senin mutluluğunla ömür boyu güleyim.

Gönül evinden bana bir umut gönder
Ben ardında koşarken savrulsun yıllar.
Yüreğim aşkın için kazılmış makber
Bırak aşkı bir buse sansın aşıklar.

Bir senmişsin gördüğüm göreceğim dünyada
Başlamadan hayatım sona gelmişim.
Bırakmadın beni o toz pembe rüyada
Masallardan yüz çevirip sana gelmişim.

Bana sensizlik yok bana hasret yok
Gözlerime bir perde olmuşken yüzün.
Gelmiceksen düşüme bir dakkalık uyku çok
Yokluğunda hiçbir şeyi görmüyor gözüm.

Yüreğim maktülse eğer katil gözlerim
Bu gül yaralarında senin suçun yok.
İçimde öyle büyürki küçük tatlı sözlerin
O masum bakışlarda sanki birer ok.