Gül Yaprağının Gözünden

Günün dünyanın yüreğine battığı bir andı
Ben rûhuma gömülü ufuksuzluk karanlığında
Ufuk sarının taarruzunda doğum sancısında
Bir güvercin göğün duvarına çarptı
Papatya yaprağı koktu mavi betonlar
ufukta doğum sancısı var
Sarı boğulurken dalgalarına kâğıdın
Giyotinler katolik bir imanla vururken başını sözlerin
Liberal bir doğuştur ufku saran
Pusunda gözlerinin taş yığınlarının
Çatlaklarından bir “ila eyne?” fışkırır
Sözlerden suskun nehrin aşındırdığı patikalarda
Selahattin gibi uçuşur haykırışları kimsesizliğin
Taarruz kılar selüloz bulaşkın kara toprak
Kucağına cânsız anıları saran anneyi yutan toprak
Kâğıda kan bulaştırır rûh gayzerinde
“Ma liye?” eser rüzgârlarında çöl diyarının
ve hiç tutmamıştım ellerini kar çiçeğinin
Bilsem böyle buz olmanın cehennem getirdiğini
Deniz diye avuçladığımın bir köz taşıdığını
Ateş sarınırdım mızrağıma
Hem petrol gerekmezdi böyle yangına

Bilmeseydim keşke ölgün yapraklarıyla bir gülün cennet
koktuğunu
Gözlerini öptüm ya bir gül yaprağının
Şimde tüm kırmızılar bana toprak gibi
Yangınlarda eriyen rûhum toz toz bulanıyor sarıya
Ay ışığı vuruyor gaz lambasından iri fenerlerine gecenin
Yolunu bulamayan ruhlara yol gösteren yeşilin
Yüreğime dünyayı vurduğunu biliyorum
Yüreğimde bir serzeniş duyuyorum
Renkleri soğuran bir kekremsi koku yayılıyor
Kalem artığı tozlardan bomba yapan bir gepetto
Şimde yalan söylemekten kendi çekinmiyor
ama ayaktayım
Ardında yılkılar gördüğüm gök anaları
Rüyalarımda uyutuyor goncalarını taşlardan ezik
ve seriyor semâya bulut diye rûhlarını
Beyaz sandığım ne varsa nefesi kesik
Taze kalan her şeyi donmuş buluyorum
Yattığı yerde dünyaya baş tutan bir kuru yaprak görüyorum
Üflüyor büyülerini avuçlarına saklayan çatlaklardan
Gök anaları bir fırtınadır şakak çatlatan

Keşke bilmeseydim ölgün bir gülün cennet koktuğunu
Keşke bilmeseydim gök analarının benden diri olduğunu
ve bilseydim yeşile giden ufuklarını arzın
Bin yıllık avuçlarında dağların
Keşke bir savruk yaprakta doğsaydım
Kavgaya ektiğim sözlerim göğe uzanıyor
Barış kan kırmızısı bir güvercinin kanatlarında
Gök analarının tân eylediği gün geceye mahkûm
Güneş yalnızca ölmek için doğuyor