Sessizliğin o kadife sesi çınlardı gözlerinin her masum bakışında
Bir gül yaprağı düştü toprağa tarihin en soğuk kışında
Göğsünde kalp diye merhamet taşıyan kadının vedasıydı bu
Sanki gül yaprağının toprağa düşerken çıkardığı sedasıydı bu
Bu kadar mı zulümdü dünya sana ey iyiliğin anası
Bu kadar mı sessizce bıktın ey merhametin manası
Bilmez miydik sanki ölüm gerçekmiş, ölüm hakmış
Lakin hangi ölüm böyle güzel miras bırakmış?
İsyanın sorsa da dostum, kim bilir güzellik neden ölür?
İsyanına isyan et, bilmez misin insan değil beden ölür
Kayıt Tarihi : 20.8.2022 23:40:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
