Gül Yaprağı Şiiri - Ayşe Yavuz

Yine sabah oluyor
Yine sabahın hüznünde boğuluyorum.
Rüzgarın bile girmeye korktuğu odamda,
Ben dahi korkular içindeyim
Ben dahi ürküyorum.
Kuşların sesi de artık yakından gelmiyor.
Duygularımın yoğunluğunu hissetmiyor,
Haykırmalarımı,feryatlarımı duymuyorlar.
Alıştığım yalnızlık bile beni terk ediyor.
Tutunacak dalımda kalmadı.
İnsanların sorumsuzca gidişleri gibi,
Onlarda terk ediyor birer birer.
Gözlerim ise bana dargın
Hep hesap soruyor,
Canımı yakıyorlar.

Gül yaprağını özler oldum
Onlar bile selam vermeye utanıyor.
Önceden sabahlarım bu kadar koyu değildi,
Hep sessizce buse verirlerdi bana.

Denizlerin dalgaları da
Böylesine hiddetli değildi
Gizli gizli gülücük atar,
Geçmişten,gelecekten haber getirirlerdi.
Geceler dostum,
Yıldızlar ise muhafızımdı.
Şimdi onlar da terk etti
Bir tek sen kalmıştın
Artık sende yoksun...

Denizimden senin adına haber alırdım.
Şimdi ne seni anlatabiliyorum onlara,
Nede onlar senden haber getiriyor.
Biliyorum hatalı olan bendim
Dertlerine yenik düşen,
Onların içinde bir bir boğulan bendim.
Gitmene göz yuman,
Geri dön diyemeyen,
Özledim
Seni seviyorum diyemeyen yine bendim.

Ne olur affet beni
Geri dönmeni o kadar istiyorum ki
Gökler şahit,
Denizlerim şahit.
Biliyorum dönmeyeceksin.
Eğer dönmeyeceksen,
Ne olur gül yaprağını kapımın önüne bırak.
Onu da yapamıyorsan,
Deli rüzgara salıver
Ben kokusunu duyarım...

22.06.1995