Gül Yanmış Bülbüle Şiiri - Menekşe Gülay

Ne aşk bu, gül yanmış bülbüle.
Bülbül sevdasından deli divane.
Aramış sevdiğini döne döne.
Sonunda bulmuş güzel bir bahçede.

Aşkım sultanım bu ne güzellik.
Sensizlik benim için bir hiçlik.
Bülbülüm prensim nerelerdeydin.
Ben sensiz harap, biçareydim.

Aşkın tutuşturdu geldim sana.
Gülün uğruna ölmekte olsa.
Pınardan su içsem doya doya.
Kanamam sensizlik olmasa.

Yolları aştım bak geldim sana.
Hadi gidelim buradan yuvamıza.
Sensiz yapamam ben bu aşkla.
Öleceğim yoksa inan bana.

Sensizliğe dayanamam aşkın içimde.
Yakıyor beni bak gündengüne.
Sarardım ben öleceğim belli.
Durma git görme bu halimi.

Gülüm beni bırakıp gidiyorsun nereye..
İnan bir sürü güzel gün var önümüzde.
Bu sevgiyle ne yaparım seni görmeyince.
Zaten deli divaneyim ben de ölürüm seninle.

Gül büktü boynunu düştü yere.
Bülbül çaresiz nereye gitse.
Döndü durdu gülün etrafında.
Yalvardı yakardı Allaha..

Ben yaşayamam gülüm nereye gideyim.
Ölmek istesem de nasıl öleyim.
Al Rabbim benim de artık canımı.
Ben gülümsüz ne edeyim.

Uçtu uçtu çarptı ağaçlara.
Kanatları kırık düştü gülün yanına.
Birlikte gittiler hakkın huzuruna.
Birkere de sevenler mutlu olsa ya.