Gül Yağmurları Şiiri - Sevim Yakıcı

Bir Varmış Bir Yokmuş

Kerem’e

Yüreğimde evrenin, ayini arşa nâzır,
Mana ufuklarına akseden niyetimsin.
Gözlerimde kabaran yaşlar akmaya hazır,
Şebnemlerle tutuşan yegane diyetimsin.
Yüreğimde evrenin, ayini arşa nâzır!

Karanfil kokusunda müjdeli niyazımız,
Berat denizlerini özletti bir zamanlar.
Kıskandırdı kalemi süslü alın yazımız,
Mutluluğu bizimle resmetti asumanlar.
Karanfil kokusunda müjdeli niyazımız!

Dinle ey mücrim varlık dinle şu kâinatı,
Bir senfoni yayılır, titreyen her nefesten.
Aşkı inkârlardasın bırak artık inadı,
Oysa artık eminim yüreğindeki sesten.
Dinle ey mücrim varlık dinle şu kâinatı!

Gerçeğe döndü işte dünde hayal sandığım,
O ses bana bahşetti dünyadayken cenneti.
Mukaddes pınar oldu handeyle yıkandığım,
O ses ruhumdan sildi en koyu ihaneti.
Gerçeğe döndü işte dünde hayal sandığım!

Sevda tüten ruhlarda asırlarca düşlendi,
Melekler huzurunda kıyılan nikâhımız.
Atlastan kitabeye kutsanarak işlendi,
Vuslat müjdeleriyle süslenen ervahımız.
Sevda tüten ruhlarda asırlarca düşlendi!

Zamanlara hükmetmiş öykülere ad olduk,
Yıkadı sahraların kumunu iki damla,
Leyla ile Mecnuna en süslü murat olduk,
Gözyaşları süsledi geceleri nizamla.
Zamanlara hükmetmiş öykülere ad olduk!

Bilmedi anlamadı bizi bizden olmayan,
Aşka aşık kulların gönlündeki niyazdık.
Zühre’yle hitam bulup, Yusuf’larda solmayan,
Sırlı hakikatlerle aşka bir destan yazdık.
Bilmedi anlamadı bizi bizden olmayan!

“Başkente kar yağdı gönlüme sevdan,
Gül yağmurlarıyla yıkadık aşkı! ”