Gül ya da sevgililer sevgilisi

ey canımın cananı!
nerde bir güzel görsem, o güzelde seni ararım
ruhumun yıkıntılarına bir tohum düşer
gül gül gülşen olur çöllerim
zerre güneş, damla derya olur
uzaklar yakın.
minarelerime gelip yuvalanır güvercinler

ne vakit uyuyan bir toprak görsem, aşkınsız
gözlerim yetim kalır, kalbim öksüz
içimde şehir şehir büyür kimsesizlik
ağlayışını duysam bir kuşun
ıslanır yanaklarım.
tebessümünü görsem
gül rengine boyanır dudaklarım
ah! bir de ben olabilseydim keşke
yoluna atılan dikenlere gül diye sarılıp
sana şarkılar düzen bir bülbül

gönüllerde açan g(ön) ül
senden öğrendim
göklerde uçan kuşlara süleyman gibi bakabilmeyi
şefkatini gördüm
her annenin yavrusuna olan bağlılığında
ah! bir de ben olabilseydim keşke
çıplak ayaklarının acısıyla inleyen bir yol
kokunla sermest olan bir mecnun
secdeye vardığında alnınla yumuşayan bir nakış

ve ey yâr!
saksıya, vitrine sığmaz yüreğim
ne sen ne leyla
ne aslı ne züleyha
say sayabildiğin kadar…
çadırınızın önünden geçmem daha
benim sevgim kızgın kumların üzerine
düşürülüp düşürülüp biten gül’edir.
budur aşkların en güzeli, en derini
onsuz anlatabilir mi sevgisini sevgililer

yanardöner içimde bir hasret
kime ne bir sevda geçtiyse gönlümden
gül ya da sevgililer sevgilisi, bil ki sanadır
elime gül tohumu alıp yollara düşsem
huzur iksirini kâse kâse içsem yolunda
her ayrılışımda senden
bir yol olup tekrar sana uzansam
kapına ümitle gelenler ümitsiz dönmediler
aşk çölünde aşka susuz eyleme beni
gölgende serinleyen bir yolcu da ben olayım

Behçet Gülenay