Gül ve Sen Şiiri - İbrahim Atılmış

güller kimin için açardı ötmese bülbüller,
kokarmıydı buram buram yarin sinesi,
korksa acarmıydı goncalar dikenlerin arasından
ellerim sararmıydı seni sen bende olmasan?

avunurum hayalinle gündüz gece her yerde
döneceksen gel artık düşürmeden beni derde
son bir olsun göreyim yüzünü inmeden gözlerime perde
gözlerim görürmüydü seni sen bende olmasan?

bulutlar toplanırlar gök yüzünde tek tek
tutuşurlar el ele hep birlikte dans ederek
koşup gelsen bana yüzüme gülümseyerek
gittiğinde tutarmıydı dizlerim sen bende olmasan?

güller gök kuşağı misali açılmışlar renk renk
huyumuz bir boyumuz birbirimize denk
gidişin sanki mezarımda kara bir çelenk
durumuydu bu can bu tende sen bende olmasan

seni gülden cok sevdim pişman değilim
sen gonca gül oldun ama ben bülbül değilim
özüm gibisin kopamam senden yalan değilim
susarmıydı dilim sen bende olmasan?

aşığınım çaresiz bir sevdaya atılmışım
zehir zıkkım oldu bir lokma tatlı aşım
ne yarim var şimdi ne bir arkadaşım
düşüneblirmiydim seni sen bende olmasan?