Gül ve Sarmaşık Şiiri - Erbil Pozam

Sen taptaze bir fidan, açmakta olan gonca,
Bendense, boynu bükük sarmaşık olur anca.
Kolum kanadım kırık, yerlerde sürünürken,
Dikenine tutunup, belimi doğrulttum ben.

Karanlıklar içinde sürünürken, çürürken,
Güneşi ve ay yüzünü aynı anda gördüm ben,
Evreni aydınlatan, ruhları büyüleyen,
O ışıkla dünyayı, kendimi unuttum ben.

O yüce ruh, bilgelik, o güzellik sendeyken,
Ben ise iskeletsiz, hercai, biçareyken,
Üstelik bir de senin kökünden beslenirken,
Yapraklarım yeşerir: Ruhum solup ölürken.

Ne olursun azad et yaprağından dalından,
Esirge gözlerimi o nur bakışlarından.
Bedenimi çürütüp, gerekirse öleyim,
Yeniden dirilip de, bülbül olup döneyim.