Gül Ve Kül Şiiri - Cumali Çorbacı

Bir dokunuşta açtım evrenin kapısını
İşte mimozalar bir avuç sevgi
Şafağı idam bir karanlığa
Pusu kurdu gözlerin
Tutup kollarımda uçurum
Çektin cana
Bir meteor gibi
Düştüm bakışlarına

Neye uyarlanmıştı bana ömür

Alfabenin bir tek harfine mi...

Payıma düşen kimin günahıydı

Kimin hükmünde cehennem

Günde dört mevsimi yaşarım -ikiye bölünmüş
Gül...ve...kül...
Gider biri
Kalır külümde bir sonbahar öyküsü

Aşk mı -darplı bir cesettir otopsisiz gömülmüş
Aşk mı -anlamsız bir cinayettir katilinin intihar ettiği
Hangi cinnet susturabilir iç kanamalı bir şiiri
Hangi cellat konuşturabilir bir ölüyü
Bıçak yarası -adın- narkozsuz aldın kendini içimden...

Senin yokluğunu seviyorum şimdi
Ölü sevici mayıs da çekip gitti mavisinden

Ellerin yıldız toplarken koynuna
Sesimi çığlıktan ayırıyorum - külümü teninden

Geri dönülmesiz bir yol bağlıyorum ayaklarıma
Ben gidiyorum-
Adın-bir giyotin ağzında -doğranırken--