Gül ve Diken Şiiri - Hikmet Arif Tar

Derdim var, ki nice dert
Öldürmez belki
Ama düşmanın namlusundan sert
Ah ile dağları parçalasam
Bir dostum anlamaz
Alem anlamaz
Ben anlamam
Kim yiğit, kim mert

Çıkmaz mı karşıma huzura erdiren
Ağlatmasın artık, yok mu hiç güldüren
Kalem tek çarem, yoruldum söylemekten
Sövsen ne fayda, ayrı durmuyor gül dikenden

Fermanlar yazılsa
Kılıçlar çekilse
Tüm cihan ayağa kalksa
Bana sadece yâr kalsa

İstemem gönül eğlendirmeyi
Elin namusuna göz dikmeyi
Yalanla dolanla dostluk etmeyi
Ölümle derdim yok benim

Kimseye ne küstüm, ne alındım
Yalnız umudumu balçığa buladım
Cümlesi yanılttı, şaşırttı beni
Gerçek yüzlerine menzil menzil uğradım

Yalnızlık şeytanlarla dolu bir saray
Sonunda ya nur, ya ateş var
Nefsim boyalanmış çirkin didar
Kime kalmış varlar ile yoklar

Gönlüm dur, duyma nicesine hasret
Sevseydi yanında olurdu elbet
Etme canını, Hakk'tan başkasına emanet
Yoksa göreceğin şey ya namertlik, ya ihanet

Ey gece, ey gündüz
Aynı yolları arşınlamaktan kalmadı dermanım
Sessizliğe boğuldum, çağırdım yâre
Zehir oldu, zannettim olur çare

Meğer Leyla insandan başkaymış
Mecnun ona değil aşkına kanmış
Ah aşk neymiş, kim bilmiş kim anlamış
Büyüklerce ebedi olmayan yalanmış