Gül ve Bülbül Şiiri - İbrahim Demirel

Bülbül figan eyler güle,
Der bak kalmadı çekmediğim çile
Bir buse ver hele
Gönlümün pası silinsin,

Gül der nazar mı ettin sen bana
Ağlıyorum hala yana yana,
Ne kardaş var bana ne ana
Görmedim bir huzur alemde kana kana

Bülbül der sana dost ben olayım
Ne muradın varsa alayım
Etrafında pervane döneyim
Sen solma ben solayım

Gül der bir muradım var, sonra
Sen iste ben güleyim
Çağır yanına geleyim
Dile uğrunda öleyim

Bülbül der kabulümdür söyle
Gül de beni bir hoş eyle
Sonra dilersen yine ağla
Istersen ciğerimi dağla

Gül der bana Hakdan bir haber getir
Budur senden dileğim
Söyle o zaman ben güleyim
Yoksa ben sana çileyim

Hemen ardından bir yıldırımdır kopar
Etrafı bir duman sarar
Az ilerde bir çoban sürüsüyle görünür
Çevreye bir sır bürünür

Gül tebessüme başlar
Akıtır gözünden yaşlar
Bülbülün dili dönmez kelama
Arif söz geçiremez olur kaleme