Gül Ve Bülbül Şiiri - Hüznü Sevgi

Gecenin kehanetinde
aşkın şehvetine kapılmış...
Soyunmuş onsuz geçen günlerden tek tek...
Fakirlikten fukaralığa iz sürmüş yüreği önceden...
Ömrünü ikiye ayırmış
Ondan öncesi yüreğin cefası
Ondan sonrası yüreğin milâdı..
Sevda libasını giymiş gamlı yürek...
Özenle rengarenk...
Büyülü sevgice...

Şimdi ikindi vakti solu beni...
Nefesimi, sesimi...
Sesimin çıplaklığını...
Sesimin sesine olan açlığına kulak ver...
Ulus/un bedenim...
Ulusun aşkı bilmezler...
Nabzet ruhuma adını,
işle kendini kat kat, çıplak çıplak...
Kurşuna dizilmiş sensizliğime
solu beni bir nefeste...
Bırak coşsun ırmaklar,
Kenarında su içsin ceylanlar...
Ceylanım sen...
Irmağın ben...

Kavuşmak ah kavuşmak...
Kavuşurken yalınayak...

Yine ikindi vakti akşama ermeden...
Kes nefesimi giz kokunla...
Her bir hücreme nâm sal...
Bağla bağlan mayalan o düğümlü göğsüme...
Çöreklen yüreğime...
İç beni bir nefeste, iç içlen...

Gül vaktidir şimdi...
Güle bülbül olma vakti...
Yollarına kokular serme,
Yüreğe nağmeler derme vakti...
Eşsiz tınılarla şakıma vakti; aşkla hadi...
Gel;
kokla, şakı yâr göğsünde
o asil sevdanın sadakati ile...

Hüzn-ü Sevgi