Gül ve Bülbül Şiiri - Ahmet Pekiyi

Asırlardır meftunum sana Ey Nazlı Gül.
Dağları, ovaları aşkınla dolandım.
Hasretinle yandım kor gibi, oldum bir kül.
İsmini her saniye usanmadan andım.

Yıllardır bekliyorum yolunu Ey Bülbül.
Gelirsin diyerek ufukları gözledim.
Sevdan kuruttu beni döküldüm tel tel.
Sensizlik ölüm bana, ahh nasıl özledim.

Herkes kokuna mecnun bense dikenine.
En ulvi acımdır yaşadığım şu hicran.
Gün gelir sarılırsam narin bedenine.
Tenime batan dikenin derdime derman.

Her çiçek gibi ben de sesine hayranım.
Memata dek duymak isterim kelâmını.
Kollarındır benim en güvenli limanım.
İksirim bildim senin tatlı selamını.

Düşlerimde hep seni gördüm demet demet.
Aklımdan hiçbir an çıkmadı kara sevdan.
Vuslat ümidim biterse kopar kıyamet.
Muştu gibi gel de Gülüm, bana can ol can.

Issız kuytularda hep sesini dinledim.
Seni görmek için yöneldim asumana.
Gel dilberim gel diye çaresiz inledim.
Mesaj gönderdim tüm kuşlarla aşiyana.

Kıpkırmızı yüreğim, rengine boyandım.
Hayat buldum rüzgârla gelen yaprağında.
Aşkınla Ey Gül, volkanlar gibi yandım.
Böyle yanmaz kimse, cehennem sıcağında.

Kanadında uçmaktır en büyük hayalim.
Gözlerin yokken seyredilmez engin sema.
Sensiz nefes almaya yoktur inan mecalim.
Ne olur beni sensiz ve aşksız bırakma.

Endamın ve mis kokun bana candır Gülüm.
Sesinle güzelleşir bu çekilmez yaşam.
Şirin yüzünü görmediğim her an zulüm.
Aşk türkülerin olmadan yaşamak haram.