Gül ve Bülbül Şiiri - Abdullah Bedeloğlu

Bülbül ve Gül
Gündoğumunda dağların üstünde beliren Güneş,
Geceleyin gökte parlayan yıldız,
Hep bana sesleniyor, “sevgilim” “sevgilim”.
Doğar içimde, karşı konulmaz meyil ve arzulayış.

Düşüncelerimin içinde sen beliriyorsun.
Evler, yollar, arabalar sen oluyor...
Kalemden damlayan mürekkep sen oluyor,
Hep bana sesleniyor, “sevgilim” “sevgilim”.

“Evet, buradayım.” diye bağırıyorum.
Neredesin, göremiyorum.Saklambaç oynuyorum
Gönlüm, arzularım sana akıyor, engel olamıyorum.
Sensizlik canımı yakıyor, bana acı veriyor.

Bildiğim, pencerene koyup yedi gül,
Beni de ettin bülbül.
Ne kadar çok beklettin.
Yeter susma artık bahtıma gül.

Yedi tepeli şehre küstürdün beni.
Bülbül oldum, anlattım derdimi.
Mürekkep edip akıttın beni.
Limandan yine kalktı bir sessiz gemi.
Abdullah Bedeloğlu