Gül Ünal Şiirleri - Şair Gül Ünal

Dün otobüsteyken sana
Defalarca haykırdım
Seni sevdiğimi
Ve en sonunda dönüp
Seni seviyorum dedim.

Günlerdir kandırmışım kendimi
Anladım seviyorum seni
Bunu sana anlatmalı mıyım?
Bilmiyorum anlar mısın beni?
Yoksa susup atmalıyım içime mi?
Aşkımı, sevgimi, hasretimi

Baktım
Sen yürüyordun
Hayatımın ta içine.

Gördüm,
Yürüyordun...

Ben sevmedim böyle
Hiç kimseyi
Korkmadım hiç bu kadar
kaybetmekten
Ağlamadım, yalvarmadım
Gitme diye

Bir telefon çığlığıydı
Beni ayıran
Düşüncelerimden.
Düşüncelerim...
Tutamadım
Düştü yere

Buğulu bir camın ardından
Dünyaya bakıyordu yine
Yağmur yağıyordu
Dünya gidiyordu
gözlerinin önünde.
Yollar boş, hava kasvetli.

Ben böyleyim işte
Gözüm mü kara desem
Yoksa aklım hala bir karış havada mı

Ben böyleyim işte
Duydum mu havada kokusunu

Doğruldu
oturduğu yerden.
Ellerini beline koydu
Ufka baktı sonra.
Bekledi...
Çok bekledi...

Hayatlar yaşıyoruz nice zamandır
Kendi hayatımız mı bilinmez.
Yoksa bir başkasının mı?
Yaşıyor muyuz o da bilinmez...
Yoksa taşıyor muyuz?
Sırtımızda bir yük mü?

Doğan güne dur diyebilmek
Durdurmak onu.
Yaşanan çaresizliğe yok demek
Bitirmek onu.
Batan güneşi tutmak sımsıkı
Yağan yağmurda ıslanmamak