Gül'ün Gül'ü: Fatıma Şiiri - Nihat Malkoç

Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’in ciğerparesi Hz. Fatıma’ya…

Resul-i Kibriya’nın bahçesinin gülüydü
Zikir meclislerinin şakıyan bülbülüydü

Nebi’nin gözbebeği, her kul gibi sınandı
Yüce Yaradan’ına görmüş gibi inandı

Başı secdede iken yüreğini yokladı
Cennetin kokusunu dünyadayken kokladı

Kızgın Arap çölünde hak Nebi’ye vahaydı
Karanlıklara ziya, gönül göğünde ay’dı

Hasan ve Hüseyin’in Cenneti’ydi Fatıma…
Muhammed Mustafa’nın ümmetiydi Fatıma…

Yüreğine yansıttı Ehl-i Beyt’in nurunu
İffet abidesiydi, yaşattı gururunu

Doymadı Ehl-i Beyt’in, görmeye cemalini
Vasfedemez hiçbir söz ruhunun kemalini

Tereddütsüz inandı, teslim oldu hak dine
Mümin kadınlar onu örnek aldı kendine

Anamız saydık onu, müminlerin anası…
Hatice’nin goncası, Ehl-i Beyt’in binası…

Karanlıklara perde, umudun çerağıydı
Resul’ün bekleştiği kutlu Hira Dağı’ydı

Ağır kışları örten, gül yüzlü bir bahardı
Şah-ı Merdan Ali’ye o ne sadık bir yârdı

Yezid’in orduları ekmeği kana bandı
Canlar şehit olunca, kabrinde içi yandı

Bulutlar kadar saftı, gülden mirastı rengi
Ümmet kadınlarında bulunmaz onun dengi

Hayatın baharında sıla yurduna göçtü
Mümine kadınların arkalarında güçtü

Karanlık gecelerin ışığıydı Fatıma! ...
Peygamber-i Zişan’ın âşığıydı Fatıma! ...

İlk Yayın: Somuncu Baba Dergisi/Ağustos 2011