Gül'ün Aşkı Şiiri - Gül Yetimi

Gönlün baharında Nisan yağmuruyla
Sulanan Aşk Tarlası,
Gül tohumunu içine atar.
Yarın ilk başta farkındasızlığı içinde
Gafil avlanır!.

Heyhat, ne güzel bir avlanıştır,
Âh eder bu gönül yavaş yavaş,
Tohum patlar, su bulur.
Kendinden habersiz karanlık içinde yükselir.
Şems ile ilk buluşma, onu sonsuza dek sarhoş eder.
Herdem, her an, ona kavuşma arzusuyla,
Yükselir, yine yükselir.

Bilmez ki, o denli Yüksek ve Yücedir.
Ümitsizce düşmüştür içine hasret,
Acı çeker, Âh eder, Ahı perde eder.
Nafile, ümitsizdir bu vuslat!.

Gün içinde onunla dans ederken,
Gece karanlığında ay ile avunur gönül.
Onun ilk ışığı ile dans etmek için,
Bekler durur, sabreder, haz içinde.
Gün gelir, Vakit tamam olur.

Onun o hali içinde,
Yeşillerin bağrından,
Kıpkırmızı YAKUT renkli
Sonsuzluğun simgesi GÜL,
Bir Nazar etsin kendine diye Şems,
Aşkının tesirlerini sunar ona.

Açar, açar, yanar, yanar,
Coşar, coşar.
Heyhat nafile!..
Şemsdir bu, herkese verir adaletiyle.
Bu coşku arttıkça Kendinde,
Gül, rengini alır tam haliyle.
Kokusunu alır, cezbeye girer AŞK içinde.
Bu vuslat bitmez nafile.
Ama ne var ki Güneş, o Gül ile övünür.

İşte Gül Yüzlülerin hali böyle biline!.
Aşk-ı Muhammediye ile yanan
Gönüllerin Bitmez Tükenmez Sevgisi,
Ve Kokusu, böyle neşreder gönüllere.

SIRRA eren susmalı!.
Gül gibi kokmalı.