Gül Tomurcuğu Çocuklar Gömdük

asırlarca birlikte yaşadık
dünür olduk, hısım olduk, kaynaştık, kandaş olduk 
anadan, babadan, yardan, evlattan geçtik 
aynı topraklar için can verdik 
ayrılığın kefen giydiği birlikteliği imzaladık
( bilmezden geldik, yadsıdık )
...
"sen beni hiç sevmedin ki 
seven sevdiğine zulüm eder mi 
ağalara, beylere peşkeş çeker mi 
dilini, ismini, türküsünü, varlığını hiçler mi ?" dediler

sağır olduk
kör olduk
aklımıza, vicdanımıza darağacı kurduk
eşitliği, özgürlüğü, adaleti yok ettik
silah olduk, kurşun olduk,
zül olduk...
yazıktır, günahtır, candır demedik
ötekileştirdik, hiçledik...

köy köy böldük
ağaların, beylerin emrine verdik
beylerle oturduk
ağalarla kalktık 
nice ocaklara incir ağacı diktik 
yürek parçalayan plânlar çizdik 
kan kusturan oyunlar yazdık 
filmler içinde filmler çevirdik 
çarmığa gerdik insanlığı 
inancını yasakladık göğe yükselişin 
teselliler işledik acıların özüne 
gül tomurcuğu çocuklar gömdük 
tarihin kara yüzüne
...
ben ezilen, sömürülen
on çocuklu bir marabayım
ne köşküm var
ne sarayım 
kapının her çalışında 
alev alev yakıyor beni 
içimdeki korkum
iki oğlum var evden uzakta 
biri kışlada 
biri dağda 
ikisi de canparem 
ya gelirseler karşı karşıya

bir yanda baskı 
bir yanda isyan 
bir yanda öfke 
bir yanda alkış 
ölüm, acı, gözyaşı

bu acı
bu gözyaşı
bu ölümler özgürlük için
barış için
bu ısrar
bu direnç
yaşamak için ölmek
bu yüzden
...
gözü olup da görmeyenler 
kulağı olup da duymayanlar 
dili olup da konuşmayanlar 
art niyetli liderler 
emir kulu siyasetçiler 
ırkçı dernekler 
milliyetçi geçinen örgütler 
savaşcı medya puştları 
bu ülke bizim 
bu ülke halkların 
heveslenmeyin boşuna 
barış yürekliler izin vermez 
bu ülkeyi yakmanıza

kaç bin evlat yitirdik 
kaç milyon yürek yandı 
öle öle bitmiyoruz 
bitmeyeceğiz de 
fakat 
gidenler gelmeyecek 
bir daha gelmeyecek 
hiç gelmeyecek 
sonsuza dek gelmeyecek 
bu acıya 
bu hasrete dayanır mı yürek

adının baş harfi adımın sonu 
adımın son harfi adının başı 
adımızda bile iç içeyken 
aniden değişti gönül akışı 
iki sevdalıyken yabancı olduk 
öfkenin, nefretin hırsına doğduk
ne baharımız kaldı
ne yazımız 
henüz fidan iken kuruyor dallarımız 
ah bu ayrılık bizi öldürecek 
seni benden
beni senden edecek 
ellere bakıp da el olmayalım 
vefasız kalplere yâr olmayalım
gelin canlar bir olalım 
tek bedende can olalım 
acılar umuda dönsün 
bu öfke, bu nefret bitsin 
kardeş kardeşi vurmasın 
analar-babalar ağlamasın 
kardeş yüreği dağlanmasın 
yâr yolu bekleyen kızlar
gelinler karalar bağlamasın 
ağıtlar sona ersin 
ömrümüz çiçeklensin 
sarmaş dolaş olalım 
sevelim sevilelim ölürcesine 
bir arada yaşayalım 
“bir ağaç gibi tek ve hür 
ve bir orman gibi kardeşçesine”