Beni bu kentin tütsüsü zehirledi
Boğuldu gözlerim
Ellerinde bulut tortusundan
O umarsız suskunluğu şimdi tenhaların
Direndikçe direncin kırıldığı nokta
Ah! insan ne çok çoğaltıyor kendini yoğurup acılarla
Ve pelteleşmiş uzuvların sığmıyor hiç bir odaya
Bir yerlerde yitti saçlarım
Bir yerlerde boncuk tıkırtıları işlemişti
Bir zaman rüzgarlar
Bir ömürü koymuştum da diğer bir ömrün
Uzunca kıyısına
Keşhaneler uzantısıyla döndü her yutkunuş
/Ki güz izlerinin demir atması bu günlük kederlere/
Oysa yola ellerimde bir gül tarifi ile çıkmıştım
Gülü hiç duymayan kar fırtınalarında
Ulâma bir anlamsızlık
Çığ düşmesiydi bu bütün baharların tüm ifadelere
Ve sonsuz izleri o yok oluşun, zamanın dokusunda
Ah! insan durdukyere adına aşk deyip
Ne çok çoğaltıyor kendini üşümelere
Beni bu kentin tütsüsü zehirledi
Kustum kendi gölgemi tüm ölümlere...
Kayıt Tarihi : 1.4.2017 07:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
teşekkürler
teşekkürler yorumunuz için
Duramaz badı sabada duasız gönülleri.
Ağlasa içindeki dertlerle.
Ve çocukların ilk gülüşü gibi bir dem fışkıracak.
Gün ışığının göğsünden gönül bostan olur.
Ve sonunda yüreklerini okumak için.
Merhamet nasıl kaynaktır fışkırdıkca canı tendenden dermana yürütür insanı.
Nasiplendik elhamdülillah.
Aşkınız daim olsun.
Yüreğinize sağlık.
Allaha emanet olun.
Selam ve dualarımla.
Kustum kendi gölgemi tüm ölümlere...
Bazen oksijeni soludugumu zannederken hidrojeni, kiyiyorum yasanmamisligima, yasanmisligim seyrimize daliyor...
TÜM YORUMLAR (15)