İlk deli çağlarımdı...
Dünyayı ben değiştirecektim.
Ağlamayacaktı soğuktan ve açlıktan,
Mendil satan çocuklar.
Ben dünyayı değiştirmeyi düşünürken,
Sen yoktun ki.
Ben...
Yalan sevdaların kadını olamam.
Sevdiğime mektup yazmalıyım.
Ucunu hafiften yakıp,
Koynumda saklamalıyım.
İçim yanmalı, buz tutmalı ellerim.
senden öğrenmiştim herşeyi.
senden sonra.....
kitapları yine, sevdim
her baharda çiçekler ektim, oraya, buraya
bir tek doyasıya gülmeyi unuttum.
Yeni bir şey öğrenmedim fazlaca
Nedenleri, niçinleri düşünme diyorsun.
Başaramıyorum.
Deniyorum olmuyor.
Gördüğüm yerde, hissettiğim yerde,
Nasıl başarabilirim?
Umarsızca yaşamayı?
biliyorum şimdi kaygısız bir uykudasın
çoktan unuttun, birkaç saat önceki konuşmalarımızı
şimdi bensiz, bilmediğim bir diyarda
kıskandığım düşlerinin koynundasın.
yine birazdan sabah olacak
kaçıncı sigaram, kaçıncı kahvem
yuvası dağılan kuş gibi çaresizim
eskimeye terkedilmiş bir virane
tövbe edilmiş günahlar gibiyim
sensizlikte.
arama diyorsun, sorma adımı, adresimi
bilmem kaçıncı bin yılda
Tutamıyordum ellerini
Ben yaklaştıkça,
Sen, uzaklaşıyordun.
Şaşırmadım.
Gerçektede böyle değilmiydi?
O elleri, ben hiç tutamadım.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!