Gül & Su Şiiri - Gul Su

Gülün suya olan inancı kalmadı
bitti artık.
Çünkü su terketmişti gülü.
Yarına dair tüm umutlarını bitirmiş,
gülü incitmişti.
Hep bir keder bırakmıştı köklerine.
Hep bir göz yaşı vardı gözlerinde.
Her bir yaprağında oysaki,
ne hayalleri vardı yarınlara dair.
Ne umutlarla açacaktı,
kan kırmızı gül yapraklarını.

Evet artık korkuyordu gül.
Dillendiremediği,
bir hüzün sarmıştı çehresini.
Ölümün soğuk yüzüydü o,
Çaresizdi artık,
Her geçen gün,
boynu bükülmeye mahkumdu.
Çünkü gövdesinde...
iliklerine kadar hissettiği...
o inanılmaz acının tarifi yoktu.
Suyuda beklemiyordu artık,
Biliyordu ki...
Onunda geleceği yoktu.

İşte böyle gülün hikayesi.
Gül acılarını dikenlerinde biriktirdi sustu.
Bundandı belkide...
Dikenlerine dokunduğumuzda
canımızın yanması.
Gül bir tek,
Suya gönül vermişti,
Suya meftundu çünkü,
Suya tutkundu.

Keşke demek çok geç artık ama...
Hep keşkelerle geçmedimi ömrümüz.
Son bir kez daha,
keşke dedi gül KEŞKE.
Çünkü...
Son nefesini vermek üzereydi.
Çatlamıştı dudakları,
Suya muhtaçtı,
Bir damlasına ihtiyacı vardı.
Ama su bambaşka diyarlara gitmişti.
Yoktu artık yoktu.