soluyor gül
paslanıyor tuval
sönüyor resim
gökyüzü rengini kaybediyor ansızın
yitiriyor anlamını
küsüyor dolunay
köşe başında çığırtkan bir ölüm
cam kırıklarında söndürüyor nefesleri
çürüyor yaşam
bedeller ödeniyor elbet!
kendine ağlayan
tarih kadar eskimiş mezarlarda tuvaller
giyotinin insafsız eşliğinde
zamanın vahşetine yeniliyor
nereye gitti resimlerle şiirler
hüznü asıyorum dünyaya
ademin günahları sergileniyor bu an
çocuklar mutsuz
bir kadın bağırıyor avaz avaz
çığlık topluyorum göğümden
çarmıha geriliyor tuvaller
aşina bir utanç yere düşerken
ağlıyor kenevir
sağalmıyor yaralar
açmasa da fidan
ayıplarla birlikte döner lanetli devran
solarken gül
solarken can!
(*) Acı yüklü bir “bayram” şiiri…(İstanbul'daki bombalama olayından sonra...)
(25 Kasım 2003)
Naime ErlaçinKayıt Tarihi : 27.11.2003 14:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)