Gül Rengindedir Çocukların Yüreği

Yediydi yaşı
Ana bile diyemedi
Düşerken kolları
Hiç benzemiyordu şekere
O boş mermi kovanları
Son kez baktı
Bir anasına
Birde kırık oyuncağına
Zengin mahalle çöplüğünde bulmuştu
Tek tekeri olmayan araba

Bulutlarda sakladı
Dünyaya küsmüşlüğünü
Büktü boynunu
Hoşcakal bile diyemedi
Koşar adım maviliklere uçtu
Son kez öptü anası alnından
Renkli şekerler döküldü avuçlarından
Kurduğu hayaller ortasında

Ağıtlar yaktı
Dilinin döndüğünce
Kendi renginde
Ne istediniz ki yavrumdan
Neyi kaldı size vermedik

Ne güzel de demiş ustam nazım
Bırakın şekerde yesin çocuklar