Gül Rahmeti Bilirse Şiiri - Aysel Çoban

Gök kalbur olurken bir anda
Güle yağmur değdi sana suskunluk
Yağmur güle doydu sen suskunluğa
Gül rahmeti kabullenirken
Sen konuşmayı unuttun.

Vuslatlar hayal olmaktan çıktığında
Tohum toprağa düştü sen gönüle
Toprak tohumla bütünleşti sen gönülle
Tohum toprağı kucaklarken
Sen benden kaçar oldun

Hayat özel anları sunduğunda
Gün aya karıştı sen yokluğa
Ay günlere bölündü sen tutarsızlığa
An zamanı yakalarken
Sen hatalarınla koştun

Her güzellik yaşanır zamanında
Kelebek çiçeğine kavuştu sen yalnızlığa
Çiçek poleni paylaştı kelebekle sen bensizliği
Kelebek çiçeğe muhtaçken
Sen sevmekte zorlandın

Olgunluğu öğrenmeye zaman ayırdığında
Dağlar kardeleni bağrına bastı sen acıyı
Kardelen dağlarda yüceldi sen acılarla
Kardelen dağın kıymetini bildi
Sen acıları unuttun