Gül Nefesi Şiiri - Gürsel Çopur

Kıvrım helezonunda açar hayatın busesi

Çevrede insanlık,hissedilir onun sesi

Tatlı rayihasında süzülmüş billur hevesi

Serilen rüzgarda solmayan gül nefesi

Dikeninde kendine gelişin adı vardır

İsmi sultanlık,onsuz hayat hayata dardır

Tebessüm fideleri sulanınca bakışlara medardır

İnsanı köküyle bağlar hayata gül nefesi

Saat merdiveninde yere dökülen ter

Canı canla kucaklamıyorsa,olur beter

Zaman vazosundan çıkmışsa tohum yeter

Özün özünde dolaşan ilmiktir gül nefesi

Çekirdek,işlenmemiş bir madendir

İnsan,ruhunu fethederse altın tendir

Tepeyi aşamayana gerilir ışıldayan kendir

Huzur ekranında sonsuzluktur gül nefesi

Biçarelerin sürmesiz kapısı ve tutunacak dalıdır

Çıkarsa ölüm çıkar içinden,taşır altın kafesi

Tadanlara pir umman; bu aşk balıdır

Titretir cihanı bin bir haşmetiyle gül nefesi.